Allah (c.c.) bizleri rızıklandırıyor.

Allah (c.c.) bizleri rızıklandırıyor. Rabbimiz bizleri ne müslüman, ne farklı bir din mensubu, nede inancı hiç olmayan insanlar dahi olsak aç bırakmıyor. Rahman sıfatıyla nasiplendiriyor. Yarattığı tüm mahlukatları Allah (c.c.)’dan bilseler de bilmeseler de bu dünya da rızıklarıdırıyor ve rızıklarını kesmiyor.Oysaki biz insanlar “biz çalıştık! biz kazandık!”gibi cümleler sarf ederek büyük bir günahın içine düşüyor ve Rabbimize şirk koşuyoruz. Hayvanat ve tabiat dahi her gün ve her an farklı lisanlar ile şükür içinde… Fakat meleklerden ve diğer yaratılanlardan üstün olarak yaratılmış olan insan, kazançlarının kaynaklarını farklı sebeplere dayandırmaktan geri kalmıyor. Hayvanatı ve tabiatı Yaratan ve onları insanların hizmetine sunan ve hatta biri birlerine vesile kılan elimizi, kolumuzu, organlarımızı, daha önemlisi aklımızı… Bizlere nimet olarak verip de ve bütün bunları yaşantımız boyunca kullandığımız halde hala başka türlü düşünmek insan olmanın aşağılık yüzü olsa gerek. Hiç düşünmüyor muyuz? Ya olmasaydı? Bizlere sunulan bu nimetler, kendi kazandığımızı zannettiğimiz paramızla nasıl alırdık? Ve ne yerdik? Ne içerdik? İhtiyaçlarımızı nasıl ve ne ile karşılardık? Ya a dostlarım gördünüz mü? Nimet olmadan ihtiyaç karşılanmıyor. Yediğimiz ekmeği bir düşünün bizlere ikram edilene kadar kaç aşamadan geçiyor ve ham maddesi nereden geliyor. O muhteşem genetiğiyle Rabbimizin yarattığı buğday tohumu, yine Rabbimizin yarattığı toprağa serpilince ve hayat kaynağı olan suyun her ikisiyle kaynaşması ve buluşmasıyla bizlere bereket olarak geri dönüyor. Yine Allah (c.c.) verdiği akıl ve fiziğimizi kullandırıp onu ekmeğe dönüştürüyor. Soframıza geldiğinde ise besmele çekmeden yiyor şükür etmeden kalkıyoruz. Ya buğday olmasaydı? Ekmek olmazdı… İşte, bütün nimetler hep aynı, bizlere sunulan ve karşılığını hiçbir şekilde ödeyemeyeceğimiz bu nimetleri Yüce Allah (c.c.) mahlûkatına veriyor. Dünya değişip, her geçen gün ve an nimetler çoğalıyor çeşitleniyor. İstifadeler artıyor, fakat şükür ve hamd, artan ve çeşitlenen bu nimetler gibi çeşitlenip artıyor mu acaba? Bir kerecik soralım samimi olarak kendimize... Ya a dostlarım çok üzüleceğiz bir gün gelip de gerçekler ortaya çıktığın da, çok üzüleceğiz perdeler gözümüzden kalktığında… İş işten geçmiş olacak, geriye dönüp nasiplendiğimiz her zerre için sonsuz hamd ve şükür etmeyi vaat edeceğiz fakat dönüş olmayacak, bize verilen zaman maalesef dolmuş, amel defterimiz beklide kapanmış olacak. Bizi yaratan Rabbimizin huzuruna çıkınca kahrolacağız mahvolacağız keşke toprak olsaydık ta şuan Rabbimizin huzuruna, bu durumda gelmeseydik deyip utanacağız. E e e dostlarım kolay değil insan olmak zor… Zor bir değer taşıyoruz omuzlarımız da, insanlık değerini, kul olmak değerini kalbimizde, demin de söylemiştim ya üstün olarak yaratıldı insan diye… İnsanı üstün yapan Rabbinin varlığı karşısında yok olmak, ancak üstün olmak, diğer yaratılmışlardan değerli olmak, Rabbinin aşkıyla yanıp, olmak, hamlıktan kurtulmakla olur. Dostlarım yaşıyorsak hala nefes alıyorsak ve ruhumuz, bedenimiz (emanetimiz) teslim alınmamışsa geç kalmış değiliz kul olmak yolunda Rabbimize, geç kalmış değiliz şükretmek için nimetler karşılığında. Rabbimiz o kadar yüce ki o kadar büyük ki O Rahman af eder bağışlar bizi, zaten Ondan başka sığınacak kimimiz var, kim sahip çıkar bize. Öyle ise ne duruyoruz açalım elimizi büyük bir samimiyetle yapalım tövbemizi Nasuh’i bir acziyetle… O Rahman af eder bizi. Helal yoldan kazanalım, yiyelim, içelim israf etmeden, abartmadan, Rasulullah (s.a.s.) efendimizin sünnetinin dışına çıkmadan. Anlayacağız gerçekleri o zaman, mutlu olacağız hem bu dünyada hem de Ahret de. Ya a dostlarım dedim ya Allah (c.c.) bizleri rızıklandırıyor…
Kaynak: http://farukim.eniyiforum.biz/
Yazar: Farukiler